MK uwzględnił część pozwu Partii Pracy dotyczącego prawa tworzenia miejsc pracy. Oto 21 poprawionych artykułów

Djakarta – Trybunał Konstytucyjny (MK) udzielił częściowej kontroli sądowej ustawy (UU) nr 6 z 2023 r. dotyczącej tworzenia miejsc pracy zaproponowanej przez Partię Pracy. W swoim petitum Partia Pracy zakwestionowała 71 artykułów ustawy nr 6 z 2023 r. dotyczącej ustalenia Ciptaker Perppu.

Tymczasem kwestie podnoszone przez Partię Pracy i związki zawodowe dotyczą pracowników cudzoziemskich (TKA), umów o pracę na czas określony (PKWT) dla pracowników kontraktowych, outsourcingu lub pracowników outsourcingowych, urlopów, wynagrodzeń, rozwiązania stosunku pracy (PHK) i odpraw. kwestia zapłaty.

„Aby ocenić, należy częściowo uwzględnić petycję składających petycję” – powiedział prezes Sądu Konstytucyjnego Suhartoyo podczas odczytywania wyroku w budynku Trybunału Konstytucyjnego w środkowej Dżakarcie w czwartek 31 października 2024 r.

W swoich rozważaniach sędzia Trybunału Konstytucyjnego Enny Nurbaningsih ocenił, że istnieje konflikt pomiędzy normami ustawy nr 13/2003 a normami ustawy nr 6/2023 dotyczącymi Ciptaker. Sędzia Trybunału Konstytucyjnego ocenił, że może to zagrozić ochronie praw pracowników.

Dlatego Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że ustawodawcy muszą natychmiast stworzyć nowe Prawo pracy i wyodrębnić je lub wyłączyć z tego, co reguluje ustawa nr 6/2023. MK stwierdził, że mogłoby to przezwyciężyć dysharmonię regulacyjną.

„W ocenie Trybunału ustawodawcy natychmiast utworzyli nowe Prawo pracy i wydzielili je lub usunęli z tego, co zostało uregulowane w ustawie nr 6/2023. Dzięki tej nowej ustawie problem zagrożenia dysharmonią i niezsynchronizowaniem materiału/istoty prawa pracy Prawo pracy można by przeanalizować, zreorganizować i natychmiast uzupełnić” – stwierdził sędzia Enny.

„Wykorzystując to uzasadnienie, Trybunał uważa, że ​​maksymalnie dwa lata wystarczą ustawodawcom na stworzenie nowego prawa pracy, którego treść zawiera treść ustaw 13/2003 i 6/2023” – kontynuował.

Poniżej znajduje się 21 artykułów zatwierdzonych przez Sędziego Trybunału Konstytucyjnego w zakresie ustawy o tworzeniu miejsc pracy:

1. Zadeklarować wyrażenie „rząd centralny” w art. 42 ust. 1 w art. 81 nr 4 załącznika do ustawy nr 6 z 2023 r. w sprawie określenia rozporządzeń rządowych w miejsce ustawy nr 2 z 2022 r. dotyczącej tworzenia miejsc pracy do ustawy (Dziennik Ustaw Republiki Indonezji Rok 2023 Numer 41, dodatek do Dziennika Ustawy Republiki Indonezji pod numerem 6856 jest sprzeczny z Konstytucją z 1945 r. i nie ma mocy wiążącej, o ile nie jest interpretowany jako „minister właściwy do spraw zatrudnienia (spraw) w przypadku Ministra Sił Roboczych”.

2. Ogłoś art. 42 ust. 4 art. 81 nr 4 ustawy 6/2023, który stanowi, że „Pracownicy zagraniczni mogą być zatrudniani w Indonezji wyłącznie w ramach stosunku pracy na określone stanowisko i czas oraz posiadać kompetencje zgodne ze stanowiskiem, które ma być zajmowane”. jest sprzeczne z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej, o ile nie jest interpretowane w ten sposób, że „pracownicy zagraniczni mogą być zatrudniani w Indonezji wyłącznie w ramach stosunku pracy na określone stanowisko i czas oraz posiadać kompetencje zgodnie ze stanowiskiem, które mają być zajęte, biorąc pod uwagę priorytet wykorzystania indonezyjskich pracowników”.

3. Stwierdzić, że art. 56 ust. 3 art. 81 nr 12 ustawy nr 6/2023, który stanowi, że „Okres lub wykonanie określonych prac, o których mowa w ust. 2, ustala się na podstawie umowy o pracę”, jest sprzeczny z Konstytucją z 1945 r. i ma nie ma wiążącej mocy prawnej, o ile nie jest interpretowany. „Okres wykonania określonych prac nie może przekraczać maksymalnie pięciu lat, łącznie z możliwością przedłużenia”.

4. Stwierdzić, że art. 57 ust. 1 art. 81 nr 13 ustawy nr 6/2023, który stanowi, że „Umowy o pracę na czas określony są zawierane w formie pisemnej i muszą zawierać litery indonezyjskie i łacińskie”, jest sprzeczny z Konstytucją z 1945 r. i nie ma mocy wiążącej moc prawną, o ile nie jest interpretowana jako „Umowa o określonych godzinach pracy musi zostać zawarta w formie pisemnej, z użyciem liter indonezyjskich i łacińskich”.

5. Stwierdzić, że art. 64 ust. 2 art. 81 nr 18, który stanowi, że „Rząd ustala część wykonania prac, o których mowa w ust. 1”, jest sprzeczny z Konstytucją z 1945 r. i nie ma mocy wiążącej, dopóki nie będzie interpretowany jako „Minister określa część realizacji prac, o których mowa w ust. 1, zgodnie z rodzajem i zakresem prac outsourcingowych uzgodnionym w pisemnej umowie outsourcingowej.”

6. Stwierdzić, że art. 79 ust. 2 lit. b art. 81 nr 25 ustawy nr 6/2023, który stanowi „Jeden dzień odpoczynku tygodniowego przez sześć dni roboczych w tygodniu” jest sprzeczny z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej, dopóki nie jest interpretowane jako „lub dwa dni przez pięć dni roboczych w jednym tygodniu”.

7. Stwierdzić, że wyraz „może” zawarty w art. 79 ust. 5 w art. 81 ust. 25 ustawy nr 6/2023 jest sprzeczny z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej.

8. Stwierdzić, że art. 88 ust. 1 art. 81 nr 27 ustawy 6/2023, który stanowi, że „Każdy pracownik/pracownik ma prawo do życia godnego człowieczeństwa” jest sprzeczny z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej, dopóki nie należy go interpretować jako „obejmujący dochód pozwalający na utrzymanie się, czyli kwotę przychodów lub dochodów pracownika/pracowników z wyników ich pracy, w taki sposób, aby byli oni w stanie zaspokoić podstawowe potrzeby życiowe pracowników/pracowników i ich rodzin, do których zaliczają się żywność i napoje, odzież, mieszkania, edukacja, zdrowie, rekreacja i zabezpieczenie na starość.”

9. Oświadczenie, że art. 88 ust. 2 art. 81 nr 27 ustawy 6/2023, który stanowi, że „Rząd centralny ustala politykę płacową w celu realizacji praw pracowników/pracowników do godnego życia dla ludzkości” jest sprzeczny z ustawą z 1945 r. Konstytucji i nie ma wiążącej mocy prawnej, o ile nie jest interpretowany jako „włączenie regionalnych rad ds. wynagrodzeń, w których działają elementy władz regionalnych, w formułowanie polityki płacowej, która staje się istotna dla rządu centralnego w zakresie ustalania polityki płacowej”.

10. Stwierdzić, że wyrażenie „struktura i skala wynagrodzeń” zawarte w art. 88 ust. 3 lit. b w art. 81 nr 27 ustawy nr 6/2023 jest sprzeczne z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej, o ile nie jest interpretowane jako „ proporcjonalna struktura i skala wynagrodzeń”.

11. Stwierdzić, że art. 88c art. 81 pkt 28 ustawy nr 6/2023 jest sprzeczny z Konstytucją z 1945 r. i nie ma mocy wiążącej, o ile nie jest interpretowany jako „w tym, że wojewoda jest zobowiązany do ustalania sektorowych płac minimalnych w obszarach wojewódzkich i może dotyczyć dzielnic/miast”.

12. Stwierdzić, że wyrażenie „pewny indeks” zawarte w art. 88d ust. 2 w art. 81 nr 28 ustawy 6/2023 jest sprzeczne z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej, o ile nie jest interpretowane jako „pewny indeks jest zmienna reprezentująca wkład pracy we wzrost gospodarczy województwa lub powiatów/miast poprzez uwzględnienie interesów przedsiębiorstw i pracowników/robotników oraz zasady proporcjonalności w celu zaspokojenia potrzeb godnego życia (KHL) pracowników /robotnicy.”

13. Stwierdzić, że wyrażenie „w pewnych okolicznościach” zawarte w art. 88f w art. 81 pkt 28 ustawy 6/2023 jest sprzeczne z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej, dopóki nie zostanie zinterpretowane „Co oznacza „w określonych okolicznościach” obejmuje m.in. klęski żywiołowe lub warunki nienaturalne, w tym nadzwyczajne globalne i/lub krajowe warunki gospodarcze, określone przez Prezydenta zgodnie z postanowieniami przepisów ustawowych.”

14. Stwierdzić, że artykuł 90A art. 81 nr 31 ustawy 6/2023, który stanowi, że „Wynagrodzenia powyżej płacy minimalnej ustalane są na podstawie porozumienia pomiędzy przedsiębiorcą a pracownikami przedsiębiorstwa” jest sprzeczny z Konstytucją z 1945 r. i nie ma mocy wiążącej moc prawną, o ile nie jest interpretowane jako „Wynagrodzenia powyżej płacy minimalnej ustalane są na podstawie porozumienia pomiędzy pracodawcami a pracownikami/pracownikami lub pracownikami/związkami zawodowymi w przedsiębiorstwie”.

15. Stwierdzić, że art. 92 ust. 1 art. 81 nr 33 ustawy 6/2023, który stanowi, że „Przedsiębiorcy mają obowiązek ustalać strukturę i skalę wynagrodzeń w przedsiębiorstwie, biorąc pod uwagę możliwości i produktywność przedsiębiorstwa” jest sprzeczny z ustawą z 1945 r. Konstytucji i nie ma wiążącej mocy prawnej, o ile nie jest interpretowany w ten sposób: „Przedsiębiorca ma obowiązek przygotować strukturę i skalę wynagrodzeń w firmie, biorąc pod uwagę możliwości i produktywność firmy, a także klasę, stanowisko, staż pracy, wykształcenie i kompetencje.”

16. Oświadczenie, że art. 95 ust. 3 art. 81 nr 36 ustawy 6/2023, który stanowi, że „Inne prawa pracowników/pracowników określone w ust. 1 mają pierwszeństwo w spłacie wszystkich wierzycieli z wyjątkiem wierzycieli posiadających prawa do zabezpieczenia materialnego” jest sprzeczny z Konstytucja z 1945 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej, o ile nie jest interpretowane jako „Inne prawa pracowników, o których mowa w ust. 1, mają pierwszeństwo w spłacie wszystkich wierzycieli, w tym wierzycieli uprzywilejowanych, z wyjątkiem wierzycieli posiadających prawa do zabezpieczenia materialnego”.

17. stwierdza, że ​​art. 98 ust. 1 art. 81 nr 39 ustawy nr 6/2023, który stanowi, że „w celu zapewnienia rządowi centralnemu lub władzom regionalnym doradztwa i rozważenia przy formułowaniu polityki płacowej i opracowywaniu systemów wynagrodzeń, tworzy się radę ds. wynagrodzeń” jest sprzeczny z konstytucji z 1945 r. i nie ma mocy. Ustawa obowiązuje, o ile nie jest interpretowana w ten sposób, że „w celu zapewnienia rządowi centralnemu lub władzom regionalnym doradztwa i rozważenia przy formułowaniu polityki płacowej i opracowywaniu systemu płac, tworzy się radę ds. wynagrodzeń, która aktywnie uczestniczy .”

18. Stwierdzić, że sformułowanie „Dwustronne negocjacje między pracodawcami a pracownikami/pracownikami i/lub związkami zawodowymi/związkami zawodowymi są obowiązkowe” w art. 151 ust. 3 w art. 81 pkt 40 ustawy nr 6/2023 jest sprzeczne z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącego charakteru prawnego obowiązywać, o ile nie jest interpretowane jako „Należy przeprowadzić w drodze przemyślanych negocjacji dwustronnych w celu osiągnięcia konsensusu między pracodawcami a pracownikami/pracownikami i/lub związkami zawodowymi/związkami zawodowymi”.

19. Stwierdzić, że sformułowanie „rozwiązanie stosunku pracy następuje w następnym etapie zgodnie z mechanizmem rozstrzygania sporów w stosunkach pracy” zawarte w art. 151 ust. 4 w art. 81 nr 40 ustawy nr 6/2023 jest sprzeczne z Konstytucją z 1945 r. i nie nie ma mocy wiążącej, o ile nie jest interpretowane w ten sposób: „W przypadku, gdy dwustronne negocjacje, o których mowa w ust. 3, nie doprowadzą do porozumienia, wówczas rozwiązanie stosunku pracy może nastąpić dopiero po uzyskaniu rozstrzygnięcia ze sporu pracowniczego instytucja rozliczeniowa, której decyzja ma trwałą moc prawną.”

20. Stwierdzić, że sformułowanie „prowadzony do zakończenia procesu rozstrzygania sporów w stosunkach pracy zgodnie z jego poziomem” w art. 157a ust. 3 w art. 81 nr 49 ustawy nr 6/2023 jest sprzeczne z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącego charakteru prawnego obowiązuje, o ile nie jest interpretowane jako „Do zakończenia procesu rozstrzygania sporu Stosunki pracownicze, które mają moc prawną, pozostają w zgodzie z przepisami Ustawy PPHI”.

21. Stwierdzić, że sformułowanie „podane pod następującymi warunkami” zawarte w art. 156 ust. 2 w art. 81 pkt 47 ustawy nr 6/2023 jest sprzeczne z Konstytucją z 1945 r. i nie ma wiążącej mocy prawnej, o ile nie jest interpretowane jako „w najmniej”.